O ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΝΤΙΑΣ (ΔΙΑΣ) Η Ντία ή αλλιώς Δία είναι ένα νησάκι συνολικής έκτασης 12 περίπου τετραγωνικών χιλιομέτρων και απέχει έξι ναυτικά μίλια από το Ηράκλειο. Σύμφωνα με το μύθο το νησί δημιουργήθηκε από τον Δία: Κάποτε που ο Δίας εξουσίαζε τον κόσμο από τον θρόνο του στο Όλυμπο, κοίταξε προς την Γενέτειρα του την Κρήτη, και τότε είδε έκπληκτος τους πατριώτες του Κρητικούς να κυνηγούν με τόξα και ακόντια, αφανίζοντας τους αγαπημένους του αίγαγρους (κρι-κρι), τα παιδιά της Αμάλθειας που τον έθρεψε με το γάλα της όταν κρύβονταν από τον πατέρα του τον Κρόνο στο σπήλαιο Δικταίον Άντρον. Θύμωσε λοιπόν τόσο πολύ που αποφάσισε να σκοτώσει όλους τους Κρητικούς. Αμέσως έριξε στο πέλαγος ένα κεραυνό και ένα τεράστιο τέρας αναδύθηκε με σκοπό να καταστρέψει τους Κρητικούς. Τότε ο Ποσειδώνας, που από το βασίλειο του, τη θάλασσα, βγήκε το θηρίο, είπε στο Δία: βασιλιά μου πως μπορείς να αφανίσεις τους Κουρήτες, έτσι θα τους ξεπληρώσεις ότι καλό σου έκαμαν. Οι Κουρήτες ήταν Κρητικοί που χτυπούσαν δυνατά της ασπίδες τους για να μην ακούσει ο πατέρας το ο Κρόνος το κλάμα του και τον φάει. Ο Δίας αμέσως άλλαξε γνώμη. Τότε πήρε δύο κομμάτια παξιμάδι και τα πέταξε ανοικτά της Κρήτης. Όταν, λοιπόν, πήγε το τέρας να τα φάει, αυτός με ένα κεραυνό το πέτρωσε μαζί με τα παξιμάδια. Έτσι, γεννήθηκε η Ντία και τα δύο νησάκια, το Παξιμάδι και το Πεταλίδι. Επίσης, σύμφωνα με μια παραλλαγή του Μύθου, ο Θησέας, αφού σκότωσε τον Μινώταυρο, διέφυγε στην Ντία μαζί με την Αριάδνη. THE MYTH OF THE ISLAND OF DIAS Ntia or otherwise Dia is an islet with a total area of approximately 12 square kilometers and is six nautical miles from Heraklion. According to the myth, the island was created by Zeus: Once when Zeus ruled the world from his throne on Olympus, he looked towards his birthplace Crete, and then he was surprised to see his patriots hunting the Cretans with bows and spears, annihilating them his beloved goats (kri-kri), the children of Amalthea who fed him with her milk when they were hiding from his father Cronus in the Diktaeon Andron cave. So, he got so angry that he decided to kill all the Cretans. Immediately he threw a bolt of lightning into the sea and a huge monster emerged to destroy the Cretans. Then Poseidon, when the beast came out of his kingdom, the sea, said to Zeus: my king, how can you destroy the Kurites, so you will repay them for the good they have done you. The KurItes were Cretans who hit their shields hard so that the father, Saturn, would not hear his cry and eat him. Zeus immediately changed his mind. Then he took two pieces of nut and threw them off the coast of Crete. So, when the monster went to eat them, he stoned it with a bolt of lightning along with the nuts. Thus, Dia and the two islands, Paximadi and Petalidi, were born. Also, according to a variant of the Myth, Theseus, after killing the Minotaur, fled to Zeus with Ariadne.

Η ΜΙΝΩΙΚΗ ΓΡΑΦΕΣ Η γραμμική γραφή Α άρχισε να χρησιμοποιείται λίγο μετά την κρητική ιερογλυφική αλλά και παράλληλα με αυτή (1800-1450 π.Χ.). Πρόκειται για συλλαβική γραφή, δηλαδή κάθε σημείο αποτελεί μία συλλαβή και οι φωνητικές της αξίες είναι σε πολλά σημεία παρεμφερείς με αυτές της Γραμμικής γραφής Β. Παρόλα αυτά, η γλώσσα της γραμμικής Α δεν μας είναι γνωστή και η αποκρυπτογράφηση της δεν έχει επιτευχθεί. Ο ερχομός των Μυκηναίων στην Κρήτη συνοδεύτηκε, μεταξύ άλλων, και από την προσαρμογή της μινωικής γραφής -της γραμμικής Α- στην ελληνική γλώσσα κι έτσι προέκυψε η Γραμμική γραφή Β (1400-1200 π.Χ.). Η Γραμμική Β αποκρυπτογραφήθηκε το 1952 από τον Άγγλο αρχιτέκτονα Μάικλ Βέντρις, ο οποίος απέδειξε ότι η γλώσσα που κατέγραφε ήταν η ελληνική. Η γραμμική Β βρέθηκε αρχικά σε πήλινες πινακίδες της Κνωσού. Μαθαίνουμε για άρματα, λάδι, αρωματικά φυτά, μέλι, κρασί και πολλά πρόβατα. Ο «δίσκος της Φαιστού», ο οποίος βρέθηκε στο παλάτι της Φαιστού και χρονολογείται περίπου στα 1700 π.Χ., είναι η πιο γνωστή μινωική επιγραφή. Η γλώσσα του δίσκου είναι άγνωστη και έτσι, προς το παρόν, το κείμενό του είναι εντελώς απροσπέλαστο. Επισης πρέπει να αναφέρουμε και τον κορυφαίο στο είδος τον Δρ. Μηνά Τσικριτσή που είναι από τους καλυτέρους ερευνητές των Αιγιακών Γραφών και όχι μόνο αναζητήστε το έργο του και θα εκπλαγείτε από τις σημαντικές πληροφορίες που παρέχει. THE MINOAN SCRIPTURES The linear script A began to be used shortly after the Cretan hieroglyphic but also alongside it (1800-1450 BC). It is a syllabic script, i.e. each point is a syllable and its phonetic values are in many places similar to them of Linear B. However, the language of Linear A is not known to us and its decipherment has not been achieved. The arrival of the Mycenaeans in Crete was accompanied, among other things, by the adaptation of the Minoan script - Linear A - to the Greek language, thus giving rise to Linear B (1400-1200 BC). Linear B was deciphered in 1952 by the English architect Michael Ventris, who proved that the language it recorded was Greek. Linear B was originally found on clay tablets of Knossos. We learn about chariots, oil, herbs, honey, wine and lots of sheep. The "Phaistos disc", which was found in the palace of Phaistos and dates to about 1700 BC, is the best-known Minoan inscription. The language of the record is unknown and thus, for now, its text is completely inaccessible. We must also mention the leader in the genre, Dr. Minas Tsikritzis who is one of the best researchers of the Aegean Scriptures and not only search his work and you will be surprised by the important information he provides.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΩΝ ΜIΝΩIΤΩΝ Οι Μινωίτες ανέπτυξαν πολλές μορφές τέχνης σε θαυμαστό επίπεδο. Η μινωική τέχνη έχει ποικιλία και πρωτοτυπία. Όλα τα μινωικά έργα –αγγεία από πηλό ή πέτρα, ειδώλια, κοσμήματα, τοιχογραφίες– έχουν κίνηση, ζωντάνια και χάρη και δείχνουν μια προτίμηση των Μινωιτών για την απεικόνιση της φύσης. Τα θέματα και η τεχνοτροπία τους επηρέασαν τους γειτονικούς λαούς, ιδιαίτερα τους Κυκλαδίτες και τους Μυκηναίους. Οι τοιχογραφίες, που οι περισσότερες προέρχονται από το ανάκτορο της Κνωσού, παριστάνουν συνήθως θρησκευτικές ή τελετουργικές πομπές, ειδυλλιακά τοπία με πλούσια βλάστηση και ζώα, καθώς και θέματα από τον κόσμο της θάλασσας. Κεραμική. Ο γρήγορος κεραμικός τροχός που έχει καθιερωθεί διευκολύνει την ταχύτερη κατασκευή των πήλινων αγγείων που είναι κομψά και έχουν ποικίλα σχήματα. Κατασκευάζονταν στα εργαστήρια των μεγάλων ανακτόρων της Κνωσού και της Φαιστού. Τα καμαραϊκά αγγεία εξάγονταν σε όλη την ανατολική Μεσόγειο και την Αίγυπτο. Διακοσμούνταν συνήθως με πολύπλοκα καμπυλόγραμμα σχέδια γεμάτα φαντασία και σπανιότερα με θέματα από το ζωικό και φυτικό κόσμο. Τα περισσότερα μινωικά ειδώλια είναι πήλινα και παριστάνουν γυναίκες, δεν λείπουν όμως και ειδώλια ανδρών και ζώων. Υπάρχουν επίσης περίτεχνα κοσμήματα από χρυσό και ασήμι και σφραγίδες από ελεφαντοστό και από σκληρούς ημιπολύτιμους λίθους με εγχάρακτα γραμμικά σχέδια. THE ART OF THE MINOANS The Minoans developed many art forms to a prodigious level. Minoan art is diverse and original. All Minoan works – clay or stone vessels, figurines, jewelry, frescoes – have movement, liveliness and grace and show a Minoan preference for depicting nature. Their themes and style influenced neighboring peoples, especially the Cyclades and Mycenaeans. The frescoes, most of which come from the palace of Knossos, usually depict religious or ritual processions, idyllic landscapes with rich vegetation and animals, as well as subjects from the sea world. Ceramics. The fast ceramic wheel that has been established facilitates the faster manufacture of clay vessels that are elegant and have a variety of shapes. They were made in the workshops of the great palaces of Knossos and Phaistos. Kamaraic pottery was exported throughout the eastern Mediterranean and Egypt. They were usually decorated with complex curvilinear designs full of imagination and less often with themes from the animal and plant world. Most Minoan figurines are clay and represent women, but there are also figurines of men and animals. There are also elaborate gold and silver jewelry and seals made of ivory and hard semi-precious stones with incised linear designs.

ΤΑ ΜΙΝΩΙΚΑ ΑΝΑΚΤΟΡΑ Τα ανάκτορα του Μινωικού πολιτισμού είναι μεγάλα συγκροτήματα κτιρίων, αποτελούνται από πολλές πτέρυγες δωματίων και είναι τα διοικητικά, οικονομικά, θρησκευτικά και καλλιτεχνικά κέντρα της περιοχής στην οποία βρίσκονται. Παρά τις επιμέρους διαφορές, όλα τα Μινωικά ανάκτορα έχουν τα εξής κοινά χαρακτηριστικά: Έχουν προσανατολισμό στον άξονα Βορρά-Νότου. Έχουν μία ορθογώνια κεντρική αυλή. Γύρω αναπτύσσονται οι πτέρυγες των δωματίων. Ήταν πολυώροφα, είχαν μεγάλες κλίμακες, φωταγωγούς, σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης και αρκετοί χώροι τους έφερναν τοιχογραφίες. Από αυτές αντλούνται πληροφορίες από τις πτυχές της ζωής των Μινωιτών. Δεν ήταν οχυρωμένα. Τα ανάκτορα ήταν η κατοικία του άρχοντα της ευρύτερης περιοχής, όπου συγκεντρωνόταν η παραγωγή και τα εμπορεύματα για να διατεθούν στο εσωτερικό του νησιού ή στο εξωτερικό. Ήταν επίσης κέντρα κατασκευής πολύτιμων αντικειμένων και καλλιτεχνημάτων, καθώς και θρησκευτικά κέντρα, όπου μαζευόταν πλήθος κόσμου με την ευκαιρία διαφόρων τελετών. Στα ανάκτορα ζούσε, κυκλοφορούσε και εργαζόταν μεγάλος αριθμός αξιωματούχων, υπαλλήλων και τεχνιτών. Γνωστά ανάκτορα είναι της Κνωσού, των Αρχανων, της Φαιστού, των Μαλίων και της Ζάκρου THE MINOAN PALACES The palaces of the Minoan civilization are large complexes of buildings, they consist of many wings of rooms and are the administrative, financial, religious and artistic centers of the region in which they are located. Despite individual differences, all Minoan palaces have the following common features: They are oriented on the North-South axis. They have a rectangular central courtyard. The wings of the rooms grow around. They were multi-storey, had large staircases, skylights, water supply and drainage system and several areas had wall paintings. From them information is drawn from the aspects of Minoan life. They were not fortified. The palaces were the residence of the ruler of the wider area, where production and goods were gathered to be distributed within the island or abroad. They were also centers for the manufacture of valuable objects and artefacts, as well as religious centers, where crowds of people gathered on the occasion of various ceremonies. A large number of officials, officials and craftsmen lived, moved and worked in the palaces. Well-known palaces are Knossos, Archanes, Phaistos, Malia and Zakros

Ο ΙΕΡΟΣ ΔΙΠΛΟΣ ΠΕΛΕΚΥΣ ΤΩΝ ΜΙΝΩΙΤΩΝ Ο διπλός πέλεκυς είναι έμβλημα των Ουρανίων θεών, σύμβολο δύναμης και κατανίκησης του λάθους. Αντιπροσωπεύει την ιερή ένωση του Ουράνιου θεού και της Γήινης θεάς, σύμβολο ιερογαμίας. Από τα Μινωικά θρησκευτικά σύμβολα είναι το κυριότερο και είναι γνωστότατο, όπως ο σταυρός στον χριστιανισμό, αν και οι περισσότεροι από τους ερευνητές του Μινωικού Πολιτισμού θεωρούν τον πέλεκυ κάτι περισσότερο από σύμβολο, τον θεωρούν ενσάρκωση της ίδιας της Θεότητας. Στο σχήμα που έχουμε με τους τρεις κόσμους , τους τρεις κύκλους, ο κεντρικός κύκλος αντιπροσωπεύει την Ψυχή σε εξέλιξη που μεταμορφώνεται και ο πιο πάνω το Πνεύμα. Ο διπλός Πέλεκυς συμβολίζει την διπλή κίνηση προς τα μέσα και προς τα έξω, που πρέπει να πραγματοποιείται από τον υποψήφιο στην Μύηση. Ονομάζεται και Λάβρυς που σχετίζεται με το "οργώνω" και από εκεί βγαίνει η λέξη λαβύρινθος οίκος του λάβρυος. Είναι όπλο και εργαλείο ταυτόχρονα για την Εσωτερική μάχη του ανθρώπου, επιτρέποντάς του να εισχωρήσει με ετοιμότητα στον "Λαβύρινθο" της ζωής. Είναι το μαγικό σύμβολο που επιτρέπει να χαραχθεί η Ατραπός της εξέλιξης, να βρεθεί και να σκαφτεί ο "Ιερός" χώρος μεταξύ του Ουρανού και της Γης. Ο Λαβύρινθος είναι η σχηματική παράσταση του Σπηλαίου, του δρόμου-περάσματος από τον ένα κόσμο στο άλλο. Κάθε νίκη πάνω στον εαυτό μας είναι ένα χτύπημα για τον Μινώταυρο και ο μεγάλος θάνατός του είναι η τελική νίκη πάνω στον εαυτό μας. THE HOLY DOUBLE PELEKYS OF THE MINOANS The double pelecys is an emblem of the Heavenly gods, a symbol of strength and the conquest of error. It represents the sacred union of the Heavenly god and the Earthly goddess, a symbol of hierogamy. Of the Minoan religious symbols, it is the most important and well-known, like the cross in Christianity, although most of the researchers of the Minoan Culture consider the pelecy as something more than a symbol, they consider it the embodiment of the Divinity itself. In the scheme we have with the three worlds, the three circles, the central circle represents the Soul in progress which is transformed and the one above the Spirit. The double Pelekis symbolizes the double movement inward and outward, which must be made by the candidate at Initiation. It is also called Lavrys which is related to "plowing" and from there comes the word labyrinth house of Lavryos. It is a weapon and a tool at the same time for man's internal battle, allowing him to enter the "Labyrinth" of life with readiness. It is the magical symbol that allows the Atrapos of evolution to be carved, the "Sacred" space between Heaven and Earth to be found and dug. The Labyrinth is the schematic representation of the Cave, the road-passage from one world to another. Every victory over ourselves is a blow to the Minotaur, and his great death is the final victory over ourselves.

ΤΑ ΙΕΡΑ ΜΙΝΩΙΚΑ ΔΙΠΛΑ ΚΕΡΑΤΑ Το πιο συνηθισμένο ιερό σύμβολο της μινωικής λατρείας είναι τα διπλά ιερά κέρατα ή κέρατα καθοσιώσεως. Τοποθετούνται ως επίστεψη ιερών κτηρίων ή βωμών. Σε άλλες παραστάσεις εικονίζονταν λατρευτές που στέκουν με σεβασμό μπροστά τους. Τα κέρατα τα οποία είναι σήμα κατατεθέν του λαμπρού Μινωικού και όχι μόνο πολιτισμού, παραπέμπουν στην σελήνη λόγω της ομοιότητας του μηνίσκου της Σελήνης ( μισοφέγγαρου) με τα κέρατα της αγελάδας. Οι αρχαίοι Έλληνες, φαντάζονταν τη Σελήνη, να οδηγεί άρμα στον ουράνιο θόλο, όπως και ο αδελφός της ο Ήλιος, το οποίο έσερναν αγελάδες ή ταύροι. Η Σελήνη αποτέλεσε και αποτελεί για την ανθρωπότητα ένα παγκόσμιο και διαχρονικό πνευματικό σύμβολο, τη θηλυκή αρχή της δημιουργίας του Κόσμου, καθώς και την πόρτα προς την απόκρυφη φύση της ανθρωπότητας και του σύμπαντος, προς εκείνο δηλαδή που μένει άφατο στην συνηθισμένη θέαση της Φύσεως, για αυτό ταυτίζεται και με τις μαγικές μυσταγωγικές τελετές. Η κεφαλή του ταύρου ήταν το σύμβολο της ισχύος του Μινωικού πολιτισμού. Το αίμα του ταύρου κατά τη θυσία του σε τέλεση ιερουργικών μυστηρίων για τους υποψήφιους μύστες που προσδοκούσαν την ανακήρυξη τους σε ιερείς, συμβόλιζε την αναγέννηση και την άνοδο σε υψηλότερη πνευματική σφαίρα. Έτσι όπου τοποθετούνταν, θεωρείτο ότι έθετε το οικοδόμημα ή το αντικείμενο που ευρίσκονταν υπό υψηλή προστασία και κατ’ αυτόν τον τρόπο προσδοκούσαν την αποφυγή κάποιας βεβήλωσης. Επίσης θεωρούνταν το κατ’ εξοχήν σύμβολο της καθαγίασης και της μύησης. THE SACRED MINOAN DOUBLE HORNS The most common sacred symbol of Minoan worship is the double sacred horns or horns of dedication. They are placed as a visitation of sacred buildings or altars. Other representations depicted worshipers standing reverently before them. The horns which are a trademark of the brilliant Minoan and not only culture, refer to the moon due to the similarity of the meniscus of the Moon (crescent) with the horns of the cow. The ancient Greeks imagined the Moon driving a chariot across the firmament, just like her brother Helios, which was pulled by cows or bulls. The Moon was and is for humanity a universal and eternal spiritual symbol, the feminine principle of the creation of the World, as well as the door to the occult nature of humanity and the universe, that is, to that which remains ineffable in the ordinary view of Nature, for this is also identified with the magical mystagogic ceremonies. The bull's head was the symbol of power of the Minoan civilization. The blood of the bull during its sacrifice in the performance of liturgical mysteries for the candidate mystics who expected to be proclaimed priests, symbolized rebirth and ascent to a higher spiritual sphere. So, wherever it was placed, it was considered that it placed the building or the object under high protection and in this way, they expected to avoid some desecration. It was also considered the preeminent symbol of consecration and initiation.

Η ΜΙΝΩΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ Λάδι, κρασί, μέλι, σιτάρι και βότανα. Τα πέντε βασικά στοιχεία στα οποία στηρίζεται Μινωική Διατροφή. Τίποτα στην παραπάνω διατροφή δεν είναι τυχαίο. Όλα έκρυβαν μια μικρή σοφία και ο συνδυασμός τους αποτελούσε την τέλεια διατροφική αξία για τον άνθρωπο. Η διατροφή κατά την Μινωική εποχή ήταν τμήμα της θρησκείας, της επικοινωνίας, της φιλοσοφίας, της ιατρικής, της θεραπείας και όλων των εκφάνσεων της κοινωνικής ζωής, ακόμα και του ίδιου ανθρωπίνου πνεύματος. Η λιτότητα και ο συνδυασμός των πρώτων υλών της Κρητικής Γης έφτασε μέχρι την σημερινή παραδοσιακή Κρήτη όπου οι γεύσεις συναντούν τις μνήμες. Στις ταράτσες των πέτρινων σπιτιών τους οι κάτοικοι της μινωικής Κρήτης έστηναν τραπέζια στρωμένα με τους πλούσιους θησαυρούς της ντόπιας γης: κριθάρι και ελιές, όσπρια, σταφύλια, μανιτάρια, ψάρι, κρασί και τα απαραίτητα γλυκά: κυδώνια με μέλι και σύκα με καρύδια. Η μινωική κουζίνα, γεύσεις ηλικίας σχεδόν 5.000 ετών. Πληροφορίες για τον τρόπο μαγειρέματος, για τα σκεύη που χρησιμοποιούνταν, για τις πρώτες ύλες που αγαπούσαν οι Μινωίτες έχουν έρθει στο φως μέσα από πολυετείς έρευνες στην περιοχή. Οι μινωίτες ήταν άνθρωποι πρακτικοί στο θέμα της διατροφής. Οι απολαύσεις ήταν το βασικό στοιχείο της ζωής τους και το καλό φαγητό δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτήν. Ήξεραν την ευλογία του κρητικού εδάφους και την εκμεταλλεύονταν στον μεγαλύτερο βαθμό αλλά πάντα με σεβασμό και φροντίδα. THE MINOAN DIET Oil, wine, honey, wheat and herbs. The five basic elements on which the Minoan Diet is based. Nothing in the above diet is accidental. All hid a little wisdom and their combination constituted the perfect nutritional value for man. Diet during the Minoan era was part of religion, communication, philosophy, medicine, healing and all aspects of social life, even the human spirit itself. The austerity and the combination of the raw materials of the Cretan Land reached today's traditional Crete where flavors meet memories. On the terraces of their stone houses, the inhabitants of Minoan Crete set up tables with the rich treasures of the local land: barley and olives, legumes, grapes, mushrooms, fish, wine and the necessary sweets: quinces with honey and figs with walnuts. Minoan cuisine, flavors almost 5,000 years old. Information about the way of cooking, about the utensils that were used, about the raw materials that the Minoans loved have come to light through many years of research in the area. The Minoans were practical people when it came to nutrition. Pleasures were the main element of their life and good food could not be absent from it. They knew the blessing of the Cretan soil and exploited it to the greatest extent but always with respect and care.

Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΜΙΝΩΙΚΩΝ ΘΗΣΑΥΡΩΝ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ Η Κρήτη υπήρξε το λίκνο πολλών προηγμένων πολιτισμών, κυρίως των Μινωιτών, γνωστών για την τέχνη, την αρχιτεκτονική τους και την γραμμική γραφή που δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί. Η ιστορία της Κρήτης σημαδεύεται από μια σειρά κατακτήσεων και καταλήψεων, συμπεριλαμβανομένων των Ρωμαίων, των Βυζαντινών, των Ενετών, των Οθωμανών και ακόμη και για μια σύντομη περίοδο ναζιστικής κατοχής κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτές οι εποχές συνέβαλαν στην πολιτιστική της κληρονομιά αλλά οδήγησαν σε ανατροπές και λεηλασίες. Κατά τη διάρκεια του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, αρχαιολογικές αποστολές υπό την ηγεσία ξένων οδήγησαν μερικές φορές στην εξαγωγή αντικειμένων από την Κρήτη και στην έκθεση σε μουσεία του εξωτερικού. Η μαύρη αγορά αρχαιοτήτων ευθύνεται για την εξαφάνιση πολλών κρητικών αντικειμένων. Οι παράνομες ανασκαφές και το εμπόριο συνεχίζουν να αποτελούν ανησυχία. Αντικείμενα του Μινωικού πολιτισμού, γνωστά για την καλλιτεχνική και ιστορική τους αξία, είναι από τα πιο περιζήτητα. Αυτό περιλαμβάνει αγγεία, τοιχογραφίες και ειδώλια. Αυτά τα αντικείμενα δεν είναι απλώς ιστορικά αντικείμενα. αντιπροσωπεύουν την πλούσια της ιστορίας της Κρήτης και τη συμβολή της στον παγκόσμιο πολιτισμό. Οι προσπάθειες για την προστασία, την ανάκτηση και τον επαναπατρισμό αυτών των αντικειμένων είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της κληρονομιάς της Κρήτης για τις μελλοντικές γενιές. THE DISAPPEARANCE OF MINOAN TREASURES OF CRETE Crete was the cradle of many advanced civilizations, most notably the Minoans, known for their art, architecture and linear writing that has yet to be deciphered. Crete's history is marked by a series of conquests and occupations, including the Romans, Byzantines, Venetians, Ottomans and even for a brief period of Nazi occupation during World War II. These times contributed to its cultural heritage but led to upheavals and looting. During the 19th and early 20th centuries, foreign-led archaeological expeditions sometimes resulted in artifacts being exported from Crete and exhibited in museums abroad. The antiquities black market is responsible for the disappearance of many Cretan artifacts. Illegal mining and trade continue to be a concern. Objects of the Minoan culture, known for their artistic and historical value, are among the most sought after. This includes vases, frescoes and figurines. These items are not just historical items. they represent the rich history of Crete and its contribution to world culture. Efforts to protect, recover and repatriate these objects are vital to preserving Crete's heritage for future generations.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΠΟΛΗΣ ΟΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ Η Χαμένη Πόλη της Ολούς είναι ένα σαγηνευτικό και αινιγματικό κεφάλαιο στην πλούσια ιστορία της Κρήτης. Η Ολούς ήταν μια σημαντική πόλη-κράτος στην αρχαία Κρήτη. Ήταν μια από τις εκατό πόλεις που αναφέρει ο Όμηρος υποδεικνύοντας τη σημασία της στη μινωική και μεταμινωική περίοδο. Η πόλη πιστεύεται ότι βρισκόταν κοντά στη σημερινή πόλη της Ελούντας, στο ανατολικό τμήμα της Κρήτης. Βρισκόταν πάνω ή κοντά στον ισθμό που ένωνε τη χερσόνησο της Σπιναλόγκας με την Κρήτη. Στην ακμή του, η Ολούς ήταν ένα ακμάζον κέντρο εμπορίου και εμπορίου. Έκοψε τα δικά της νομίσματα, τα οποία έχουν βρεθεί σε διάφορους αρχαιολογικούς χώρους σε όλη τη Μεσόγειο, πιστοποιώντας την οικονομική της δραστηριότητα και τις εκτεταμένες εμπορικές της διασυνδέσεις. Η πόλη ήταν επίσης κέντρο θρησκευτικών δραστηριοτήτων, με αρκετούς ναούς, ο πιο αξιοσημείωτος ήταν αφιερωμένος στη θεά Αθηνά. Οι ακριβείς λόγοι για την παρακμή και την τελική εξαφάνιση της πόλης παραμένουν ασαφείς. Οι φυσικές καταστροφές, όπως οι σεισμοί ή τα τσουνάμι, που δεν είναι ασυνήθιστες στην περιοχή, εικάζονται συχνά ως αιτίες. Δύτες και αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ερείπια, συμπεριλαμβανομένων τοίχων, αρχαίων πλακόστρωτων δρόμων και υπολείμματα κτιρίων, κάτω από τη θάλασσα κοντά στην Ελούντα, τα οποία πιστεύεται ότι είναι τμήματα της Ολούς. Η Χαμένη Πόλη της Ολούς, με το μείγμα ιστορίας, αρχαιολογίας και μυθολογίας, είναι μια συναρπαστική πτυχή του αρχαίου παρελθόντος της Κρήτης. THE MYTH OF THE LOST CITY OF OLUS IN CRETE The Lost City of Olus is a fascinating and enigmatic chapter in the rich history of Crete. Olus was an important city-state in ancient Crete. It was one of the hundred cities mentioned by Homer indicating its importance in the Minoan and post-Minoan period. The city is believed to have been located near the present-day city of Elounda, in the eastern part of Crete. It was located on or near the isthmus that connected the Spinalonga peninsula with Crete. In its heyday, Olus was a thriving center of trade and commerce. She minted her own coins, which have been found at various archaeological sites throughout the Mediterranean, attesting to her economic activity and extensive trade connections. The city was also a center of religious activity, with several temples, the most notable being dedicated to the goddess Athena. The exact reasons for the city's decline and eventual disappearance remain unclear. Natural disasters such as earthquakes or tsunamis, which are not uncommon in the region, are often speculated as causes. Divers and archaeologists have discovered ruins, including walls, ancient cobbled streets and building remains, under the sea near Elounda, which are believed to be parts of Olus. The Lost City of Olus, with its mix of history, archeology and mythology, is a fascinating aspect of Crete's ancient past.

ΟΙ ΝΗΡΗΙΔΕΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ Στην μυθολογία, οι Νηρηίδες είναι θαλάσσιες νύμφες, που συχνά απεικονίζονται ως όμορφες νεαρές κοπέλες που κατοικούν στη Μεσόγειο Θάλασσα. Στην Κρήτη, ένα νησί με πλούσια ναυτική ιστορία και πολιτισμό, οι Νηρηίδες κατέχουν ιδιαίτερη θέση στην μυθολογία. Ο Νηρέας, γνωστός ως ο «Γέρος της Θάλασσας», και η σύζυγός του Δωριδα, μια θεά της θάλασσας, λέγεται ότι ήταν οι γονείς των Νηρηίδων. Οι Νηρηίδες απεικονίζονται ως καλόκαρδοι και βοηθούν τους ναυτικούς που βρίσκονται σε κίνδυνο, αλλά ικανές να εξαπολύσουν την οργή της φύσης, αντανακλώντας τη διπλή φύση της θάλασσας. Θέτις : Ίσως η πιο διάσημη Νηρηίδα, η Θέτις είναι η μητέρα του Αχιλλέα. Ο ρόλος της στον Τρωικό Πόλεμο, ιδιαίτερα όσον αφορά τον γιο της, αποτελεί σημαντικό μέρος της ελληνικής μυθολογίας. Αμφιτρίτη : Μια άλλη πολύ γνωστή Νηρηίδα, έγινε σύζυγος του Ποσειδώνα , του θεού της θάλασσας, συνδέοντας περαιτέρω τις Νηρηίδες με το ωκεάνιο βασίλειο. Στην Κρήτη, ένα νησί όπου η θάλασσα παίζει αναπόσπαστο ρόλο στη ζωή και τον πολιτισμό, οι Νηρηίδες συμβολίζουν τη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων και της Μεσογείου. Η τοπική παράδοση συχνά θεωρεί τις Νηρηίδες ως προστάτες των ναυτικών, ενσωματώνοντας την ελπίδα και τις προσευχές εκείνων που αναζητούν ασφαλές πέρασμα και άφθονη αλιεία. Οι Νηρηίδες ενσαρκώνουν το σεβασμό, το φόβο και το δέος που έτρεφαν οι αρχαίοι Έλληνες και οι Κρήτες για τη θάλασσα και τα μυστήρια της. THE NEREIDS OF CRETE In mythology, the Nereids are sea nymphs, often depicted as beautiful young maidens who inhabit the Mediterranean Sea. In Crete, an island with a rich maritime history and culture, the Nereids hold a special place in mythology. Nereus, known as the "Old Man of the Sea", and his wife Dorida, a goddess of the sea, are said to have been the parents of the Nereids. The Nereids are depicted as kind-hearted and helpful to sailors in distress, but capable of unleashing nature's fury, reflecting the dual nature of the sea. Thetis: Perhaps the most famous Nereid, Thetis is the mother of Achilles. Her role in the Trojan War, particularly with regard to her son, is an important part of Greek mythology. Amphitrite: Another well-known Nereid, she became the wife of Poseidon, god of the sea, further linking the Nereids to the oceanic realm. In Crete, an island where the sea plays an integral role in life and culture, the Nereids symbolize the connection between people and the Mediterranean. Local lore often regards the Nereids as patrons of sailors, embodying the hope and prayers of those seeking safe passage and abundant fishing. The Nereids embody the respect, fear and awe that the ancient Greeks and Cretans had for the sea and its mysteries.