ΠΡΟΛΟΓΟΣ: ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ Αρκετοί μύθοι έχουν δημιουργηθεί κατά τη διάρκεια αιώνων που αφορούν την Κρήτη. Συνήθιζαν να εκπροσωπούν τον τρόπο που οι άνθρωποι σκέφτονται και πώς προσπάθησαν να εξηγήσουν περίεργα φαινόμενα και γεγονότα. Παρακάτω παρουσιάζονται μερικοί από τους πιο γνωστούς μύθους. Η Κρήτη, θεωρείται μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες μήτρες των θεογονικών παραδόσεων και του ολυμπιακού πανθέου. Οι μύθοι της αποτελούν έναν πολύτιμο θησαυρό καθώς στην Κρήτη διαδραματίζονται κάποιοι από τους σημαντικότερους ελληνικούς μύθους. Οι μύθοι, ιστορίες γεμάτες θεούς, ήρωες, τέρατα και διδάγματα, υφαίνουν ένα πολύχρωμο χαλί σοφίας. Αφηγούνται την κοσμογονία, εξηγούν τα φυσικά φαινόμενα, υμνούν την αρετή, προειδοποιούν για την ύβρη. Η μυθολογία της Κρήτης αγγίζει κάθε πτυχή της ζωής. Γιορτές, έθιμα, τοπωνύμια, τέχνες, λογοτεχνία, αντλούν έμπνευση από τους μύθους, διατηρώντας ζωντανή την κληρονομιά του παρελθόντος. Πνευματική ταυτότητα: Οι μύθοι διαμορφώνουν την κοσμοθεωρία και τις αξίες του Κρητικού λαού. Ιστορική μνήμη: Διατηρούν ζωντανή την ιστορία και την κληρονομιά του τόπου. Πολιτιστικός πλούτος: Πηγή έμπνευσης για τέχνες, λογοτεχνία, έθιμα. Τουριστική προβολή: Προσελκύουν επισκέπτες που αναζητούν αυθεντικές εμπειρίες. Οι μύθοι της Κρήτης, διαχρονικά ζωντανοί, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχής και της ταυτότητας του τόπου. Μας θυμίζουν τις ρίζες μας, εμπνέουν δημιουργικότητα και καλλιεργούν την αίσθηση του ανήκει. PROLOGUE: MYTHS OF CRETE Several myths have been created over the centuries concerning Crete. They used to represent the way people thought and how they tried to explain strange phenomena and events. Below are some of the more common myths. Crete is considered one of the most recognizable mothers of the theological traditions and the Olympic pantheon. Its myths are a valuable treasure as some of the most important Greek myths take place in Crete. Myths, stories full of gods, heroes, monsters and lessons, weave a colorful carpet of wisdom. They narrate the cosmogony, explain natural phenomena, praise virtue, warn against infamy. Cretan mythology touches every aspect of life. Celebrations, customs, place names, arts, literature, draw inspiration from myths, keeping alive the legacy of the past. Spiritual identity: Myths shape the worldview and values of the Cretan people. Historical memory: They keep alive the history and heritage of the place. Cultural wealth: Source of inspiration for arts, literature, customs. Tourism promotion: They attract visitors who are looking for authentic experiences. The myths of Crete, eternally alive, are an integral part of the soul and identity of the place. They remind us of our roots, inspire creativity and foster a sense of belonging.

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑ ΣΤΙΣ ΑΡΧΑΝΕΣ Οι θρύλοι κι οι παραδόσεις που περιβάλλουν τον περίφημο τάφο του Δία, πάνω στον Γιούχτα, χρονολογούνται εδώ και πάνω από τριάντα αιώνες. Η πεποίθηση αυτή είναι βαθιά ριζωμένη, ακόμη και σήμερα, σ’ όλους τους Κρητικούς και ιδιαίτερα στους Αρχανιώτες διαχρονικά. Μάλιστα πιστεύουν ότι ο τάφος αυτός είναι γεμάτος από αμύθητους θησαυρούς. Αλλά δεν είναι μόνο οι ντόπιοι άνθρωποι που αναζητούν τον τάφο. Υπάρχουν και αρκετοί ξένοι, που κατά καιρούς έχουν επισκεφθεί την Κρήτη, έχουν ανέβει στο Γιούχτα και ψάχνουν τον τάφο. Μάλιστα ο Άγγλος περιηγητής του 19ου αιώνα, R. PASHLEY, είχε ανεβεί στον Γιούχτα το 1837 και ισχυρίζεται στο δίτομο βιβλίο του «ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ» ότι είχε ανακαλύψει τον τάφο και μάλιστα τον έχει σχεδιάσει στο βιβλίο του. Άλλοι περιηγητές ισχυρίστηκαν ότι ο τάφος ήταν εκεί που έχει αποκαλυφθεί σήμερα το «ιερό κορυφής», αλλά δεν ανήκε στον Ολύμπιο Δία, αλλά σε κάποιο βασιλιά της Κρήτης με το όνομα Ζήνα (Δία). Αυτό επιβεβαιώνεται από μία επιγραφή που βρέθηκε στο μέρος αυτό: ή εδώ κείται ο Ζαν που τον ονομάζουν Δία. Με την εκδοχή αυτή συμφωνεί και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης και μάλιστα αναφέρει ότι από τον Ζαν προήλθαν δέκα παιδιά που δυνάστευσαν στην Κρήτη, οι λεγόμενοι Κουρήτες. Όπως βλέπουμε, η μη εύρεση του τάφου δίνει ελπίδες ότι τίποτα δεν έχει χαθεί και ότι μια μέρα οι θησαυροί του θα φέρουν τον πλούτο και την ευημερία στους γύρω κατοίκους των Αρχανων. THE TOMB OF ZEUS IN ARCHANES The legends and traditions surrounding the famous tomb of Zeus, on the Youchtas, date back more than thirty centuries. This belief is deeply rooted, even today, in all Cretans and especially in Archanes people throughout time. In fact, they believe that this tomb is full of untold treasures. But it's not just local people looking for the grave. There are also several foreigners, who have visited Crete from time to time, have gone up to Youchta and are looking for the tomb. In fact, the English traveler of the 19th century, R. PASHLEY, had climbed to Youchta in 1837 and claims in his two-volume book "TRAVELS TO CRETE" that he had discovered the tomb and even drew it in his book. Other travelers claimed that the tomb was where the "summit sanctuary" has been revealed today, but it did not belong to Olympias Zeus, but to some king of Crete named Zena (Zius). This is confirmed by an inscription found in this place: or here lies Jean called Zeus. Diodorus the Sicilian also agrees with this version and even mentions that from John came ten children who ruled in Crete, the so-called Kourites. As we see, not finding the tomb gives hope that nothing has been lost and that one day its treasures will bring wealth and prosperity to the surrounding inhabitants of Archanes.

Η ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΙΑ ΣΤΙΣ ΜΙΝΩΙΚΕΣ ΑΡΧΑΝΕΣ Η Κρήτη και ιδιαίτερα η Αρχάνες και η τέχνη της αμπελουργίας είναι έννοιες ταυτόσημες, και η ιστορία τους χάνεται στους αιώνες. Πρώτος ο Όμηρος ύμνησε τις ομορφιές του νησιού, περιγράφοντας την Κρήτη ως τη “Γη στη μέση της θάλασσας, που έχει το χρώμα του κρασιού. Κατά πάσα πιθανότητα, οι πρώτοι άνθρωποι που έφτασαν στην Κρήτη, κατά τη νεολιθική περίοδο (6.000 – 3.000 π.Χ.), έφεραν μαζί τους και το αμπέλι. Εντυπωσιακό είναι επίσης ότι σε αρχαίες πινακίδες των μινωικών ιερών μπορούμε να διαβάσουμε κάποιες ποικιλίες κρασιού, σε Γραμμική Γραφή Β’. Κατά τον Ησύχιο, η λέξη οίνος είναι κρητική, ενώ ο Διόδωρος υποστήριζε ότι η Κρήτη είναι τόπος καταγωγής του θεού Διονύσου, ο οποίος παντρεύτηκε την πανέμορφη κόρη του Μίνωα, την Αριάδνη, κι απέκτησε μαζί της δυο γιους, τον Στάφυλο και τον Οινοπίωνα. Σύμφωνα με τον μύθο τα αμπέλια ήταν δώρο του Δία στον βασιλιά Μίνωα, ενώ η παραγωγή του κρασιού γινόταν με συνταγή που έδωσε στον βασιλιά ο ίδιος ο Απόλλωνας. Η μινωικές Αρχάνες ήταν σημαντικό κέντρο παραγωγής εκλεκτών οίνων και το πιο πιθανό είναι ότι από εκεί διαδόθηκε η αμπελοκαλλιέργεια στην υπόλοιπη Ελλάδα. Σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, στο Βαθύπετρο των Αρχανων, ανακαλύφθηκε το αρχαιότερο οινοποιείο στον κόσμο, ηλικίας μεγαλύτερης των 3.500 ετών, ενώ στο Φουρνί βρέθηκε το τελειότερο πατητήρι της αρχαιότητας. THE VITICULTURE (GRAPE-GROWING) IN THE MINOAN ARCHANES Crete and especially Archanes and the art of viticulture are identical concepts, and their history is lost in the centuries. Homer was the first to praise the beauties of the island, describing Crete as the “Land in the middle of the sea, which has the color of wine. In all probability, the first people who arrived in Crete, during the Neolithic period (6,000 – 3,000 BC), brought the vine with them. It is also impressive that on ancient signs of the Minoan sanctuaries we can read some varieties of wine, in Linear B'. According to Hesychius, the word oinos is Cretan, while Diodorus argued that Crete is the birthplace of the god Dionysus, who married the beautiful daughter of Minos, Ariadne, and had two sons with her, Staphylos and Oinopion. According to the myth, the vines were a gift from Zeus to King Minos, while the wine was produced according to a recipe given to the king by Apollo himself. The Minoan Archanes was an important center for the production of fine wines and it is most likely that viticulture spread to the rest of Greece from there. In this blessed place, in Vathipetro of Archanes, the oldest winery in the world, more than 3,500 years old, was discovered, while in Fourni, the most perfect wine press of antiquity was found.

ΤΑΥΡΟΚΑΘΑΨΙΑ (ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ) ΣΤΗΝ ΜΙΝΩΙΚΗ ΕΠΟΧΗ Αγώνες με τους ταύρους και ταύρο αθλήματα αναφέρονται από τον Πλάτωνα για την Ατλαντίδα. Την Μινωική Κρήτη όμως, την λάμπρυναν τα Ταυροκαθάψια. Η σημαντικότερη γιορτή στην Μινωική Κρήτη ήταν τα Ταυροκαθάψια ήταν οι ταυρομαχίες, παιχνίδια και αγώνες με ταύρους που γίνονταν, όπως φαίνεται, την εποχή που ξαναγεννιέται η φύση και ο άνθρωπος, δηλαδή την άνοιξη. Το αγώνισμα βασίζεται στην ιερότητα του ταύρου και στη σημασία του για τις λατρείες της γονιμότητας. Ένα στοιχείο που είχε βασική επίδραση στη διαμόρφωση των Κρητικών ταύρο παιδιών ήταν η σύλληψη αγρίων ταύρων για πρακτικούς και μαγικούς σκοπούς. Ο ταύρος συλλαμβάνεται ζωντανός, χωρίς να πληγωθεί, με παγίδα από δίχτυ, έως ότου τον δέσουν. Αργότερα αυτή η δραματική και επικίνδυνη σκηνή επαναλαμβάνεται μέσα στο θεατρικό χώρο της πολιτείας, για να χαρεί όλο το πλήθος το μοναδικό θέαμα. Το αγώνισμα πλουτίζεται τότε με νέα τολμηρά, ακροβατικά στοιχεία. Άντρες και γυναίκες πιάνονται από τα κέρατα τού ζώου και πηδούν με ποικίλες στάσεις πάνω στη ράχη του, ξαναπέφτοντας ύστερα με χάρη στη γη. Οι γυναίκες αγωνίζονται γυμνόστηθες και εκτελούν άλματα και ακροβατικά πάνω από τα κέρατα του ταύρου, ανταγωνιζόμενες τους άνδρες. Ο ταύρος δεν σκοτώνεται κατά την ταυρομαχία. Οι αθλητές είναι άοπλοι, αγωνίζονται μόνο με το κορμί τους. Έτσι η κρητική ταυρομαχία μένει ένα ευγενικό παιχνίδι, σύμφωνα με το χαρακτήρα ολόκληρου του μινωικού πολιτισμού. BULL FIGHTS IN THE MINOAN ERA Bullfights and bull sports are mentioned by Plato for Atlantis. Minoan Crete, however, was brightened by Taurokataphasia. The most important celebration in Minoan Crete was the Taurokathapsia, they were the bullfights, games and competitions with bulls that took place, it seems, at the time when nature and man are reborn, i.e., in spring. The contest is based on the sacredness of the bull and its importance to fertility cults. An element that had a major effect on the formation of the Cretan bull children was the capture of wild bulls for practical and magical purposes. The bull is captured alive, unharmed, with a net trap until it is bound. Later this dramatic and dangerous scene is repeated inside the theater of the state, for the whole crowd to enjoy the unique spectacle. The competition is then enriched with new daring, acrobatic elements. Men and women take hold of the animal's horns and jump in various positions onto its back, then fall gracefully to the ground. The women compete topless and perform jumps and acrobatics over the bull's horns, competing with the men. The bull is not killed during the bullfight. Athletes are unarmed, fighting only with their bodies. Thats, the Cretan bullfight remains a noble game, in accordance with the character of the entire Minoan civilization.

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΝ ΜΙΝΩΙΚΗ ΕΠΟΧΗ Τη Μινωική εποχή η γυναικεία παρουσία είχε αποκτήσει θεϊκές και κυρίαρχες ιδιότητες με τη γυναίκα να απολαμβάνει εξέχουσα θέση στη Μινωική κοινωνία. Η γυναικεία παρουσία στην Κρήτη ήταν πολύ σημαντική στη Μινωική εποχή. Η γυναίκα είχε ελευθερία κινήσεων και δραστηριοτήτων στη ζωή της. Δεν περιορίζονταν στο σπίτι αλλά συμμετείχε στο κυνήγι και σε αθλητικές εκδηλώσεις. Παράλληλα, πρόσεχε την εξωτερική της εμφάνιση και ήταν ιδιαιτέρως κομψή. Η γυναίκα στη Μινωική εποχή αποτελούσε βασικό μέρος του θέματος του Μινωικού Πολιτισμού. Ορισμένοι ερευνητές αναγνωρίζουν τα απομεινάρια μιας μητριαρχίας στην Κρήτη και στο νοτιοανατολικό Αιγαίο. Θεωρούνταν οι πιο χειραφετημένες της αρχαιότητας. Ακόμη και στο θεοκρατικό καθεστώς κυριαρχούσε η μητριαρχία. Στο ανάκτορο της Κνωσού, σε ιερά θησαυροφυλάκια της Νεοανακτορικής περιόδου (γύρω στο 1600 π.Χ.) αναφέρονταν η «μεγάλη» και η «μικρή» Θεά των Όφεων. Αυτός ο πολιτισμός είναι αξιοθαύμαστος μια μεγάλη δύναμη χωρίς στρατιωτική αριστοκρατία. Ένα «παλάτι» που δεν ήταν βασιλική κατοικία και ούτε ο βασιλιάς δοξάστηκε. Μια θρησκεία χωρίς μεγαλείο, ενώ οι γυναίκες ήταν ίσες με τους άνδρες και ελεύθερες. Επίσης ο Younger, ο οποίος μελέτησε τον Μινωικό πολιτισμό για δεκαετίες, ανέφερε ότι οι γυναίκες κατείχαν εξέχουσα θέση στην τέχνη και τα θρησκευτικά αντικείμενα και επομένως πιθανώς και στη διοίκηση του Μινωικού πολιτισμού. WOMEN IN THE MINOAN ERA In the Minoan era the female presence had acquired divine and dominant qualities with women enjoying a prominent position in Minoan society. The female presence in Crete was very important in the Minoan era. The woman had freedom of movement and activities in her life. They were not confined to the home but participated in hunting and sporting events. At the same time, she took care of her appearance and was particularly elegant. The woman in the Minoan era was a key part of the theme of the Minoan Civilization. Some researchers recognize the remnants of a matriarchy in Crete and the southeastern Aegean. They were considered the most emancipated of antiquity. Even the theocratic regime was dominated by matriarchy. In the palace of Knossos, in sacred treasuries of the Neopalatial period (around 1600 BC) the "great" and the "little" Goddess of Ophes were mentioned. This civilization is admirably a great power without a military aristocracy. A "palace" that was not a royal residence and neither was the king glorified. A religion without grandeur, while women were equal to men and free. Also Younger, who has studied the Minoan culture for decades, reported that women were prominent in art and religious objects and therefore probably also in the administration of the Minoan culture.

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΝΑ Ο ΟΜΦΑΛΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ Η Αρχαία Ελεύθερνα βρίσκεται 25χλμ νοτιοανατολικά της πόλης του Ρεθύμνου, σχετικά κοντά στη Μονή Αρκαδίου. Η πόλη αποτελεί το σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο του νομού Ρεθύμνου, ο οποίος μάλιστα δεν έχει ανασκαφεί ακόμη πλήρως και αναμένεται στο σύνολό του να δώσει πολλά ακόμη πολύτιμα ευρήματα. Η πόλη της Ελεύθερνας ιδρύθηκε από τους Δωριείς περίπου τον 9ο αιώνα π.Χ. και κατοικήθηκε ως και τα πρωτοβυζαντινά χρόνια. Στην πολύχρονη αυτή της πορεία φαίνεται ότι συνετέλεσε η στρατηγική της θέση σε υψόμετρο 380μ, στο σημείο που διασταυρώνονταν οι δρόμοι που ένωναν την αρχαία Κυδωνία, την Κνωσό και τον Ψηλορείτη. Τα ευρήματα ως τώρα έχουν βρεθεί σε τρία διαφορετικά σημεία του ίδιου λόφου. Η Ελεύθερνα ήταν μια από τις πόλεις που τάχθηκαν με το πλευρό της Μακεδονίας κατά της Κνωσού κατά τη διάρκεια του πρώτου Κρητικού Πολέμου (205πΧ- 200πΧ). Μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Ρωμαίους, η πόλη κατάφερε να αντισταθεί σθεναρά στον Ρωμαίο στρατηγό Μέτελλο, έως ότου έπεσε από προδοσία. Κατά τη Ρωμαϊκή Εποχή η πόλη εξακολούθησε να αναπτύσσεται, κτίστηκαν λουτρά, τεράστιες δεξαμενές, επαύλεις, δημόσια κτίρια και πύργος. Η βυζαντινή εποχή ήταν η τελευταία εποχή της πόλης. Η σημασία της Ελεύθερνας ως αρχαιολογικός χώρος οδήγησε στην απόφαση να δημιουργηθεί το εκπληκτικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αρχαίας Ελεύθερνας δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο, ένα από σημαντικότερα μουσεία της Ελλάδας. ANCIENT CITY OF ELEFTHERNA THE NAVEL OF CRETE Ancient Eleftherna is located 25 km south-east of the city of Rethymno, relatively close to the Monastery of Arkadiou. The city is the most important archaeological site of the prefecture of Rethymnon, which has not yet been fully excavated and is expected to yield many more valuable findings. The city of Eleftherna was founded by the Dorians around the 9th century BC. and was inhabited until the early Byzantine years. Its strategic location at an altitude of 380m, at the point where the roads connecting ancient Kydonia, Knossos and Psiloritis crossed, seems to have played a part in its long history. The finds so far have been found in three different parts of the same hill. Eleftherna was one of the cities that sided with Macedonia against Knossos during the first Cretan War (205BC-200BC). After the occupation of Crete by the Romans, the city managed to strongly resist the Roman general Metellus, until it fell by betrayal. During the Roman Era the city continued to develop, baths, huge reservoirs, mansions, public buildings and a tower were built. The Byzantine era was the last era of the city. The importance of Eleftherna as an archaeological site led to the decision to create the amazing Archaeological Museum of Ancient Eleftherna next to the archaeological site, one of the most important.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ Ο Πλάτωνας περιγράφει αναλυτικά την Ατλαντίδα, την ιστορία, τη γεωγραφία και τους κατοίκους της. Αναφέρει πως προήλθαν από τον Ποσειδώνα και έχτισαν στο νησί επιβλητικά παλάτια, ναούς και λιμάνια. Η πρωτεύουσα είχε κυκλικό σχήμα και ήταν χτισμένη σε λόφο. Πίσω από την πόλη υπήρχε ένας εύφορος κάμπος που καλλιεργούσαν οι αγρότες. Ο βασιλιάς της Ατλαντίδας κατοικούσε σε ένα παλάτι στην κορυφή του λόφου. Στο κέντρο του παλατιού βρισκόταν ένας ναός αφιερωμένος στον Ποσειδώνα. Αν και οι κάτοικοι της Ατλαντίδας είχαν ό,τι ήθελαν, έγιναν άπληστοι και διεφθαρμένοι. Γι' αυτό ο Δίας αποφάσισε να τους τιμωρήσει, βυθίζοντας το νησί τους και εξαφανίζοντας στα βάθη της θάλασσας τους ίδιους. Την ίδια εποχή έγιναν σοβαρές καταστροφές και στην Ελλάδα. Οι πολεμιστές και ο πολύς λαός εξαφανίστηκαν και η Αττική πήρε τη μορφή που είχε στα χρόνια του Σόλωνα. Το 1948 ο Σπυρίδων Μαρινάτος και το 1969 ο Άγγελος Γαλανόπουλος υποστήριξαν ότι στην πλατωνική αφήγηση για την Ατλαντίδα συναντάμε την απήχηση που είχε στους αρχαίους Αιγυπτίους η βύθιση μεγάλου μέρους του νησιού της Θήρας από έκρηξη του ηφαιστείου της το 1500 π.Χ. περίπου και εκτιμάτε ότι η Σαντορίνη ήταν η Ατλαντίδα. Και πολλοί άλλοι ερευνητές την κατατάσσουν σε πολλά μέρη ανά τον κόσμο. Το μυστήριο με την Ατλαντίδα παραμένει και ίσως μείνει για πάντα άλυτο. THE MYTH OF LOST ATLANTIS Plato describes in detail Atlantis, its history, geography and inhabitants. He mentions that they came from Poseidon and built imposing palaces, temples and harbors on the island. The capital had a circular shape and was built on a hill. Behind the city was a fertile plain cultivated by farmers. The king of Atlantis resided in a palace on top of the hill. In the center of the palace was a temple dedicated to Poseidon. Although the people of Atlantis had everything they wanted, they became greedy and corrupt. That's why Zeus decided to punish them, sinking their island and disappearing in the depths of the sea. At the same time, serious disasters also occurred in Greece. The warriors and most of the people disappeared and Attica took the form it had in the years of Solon. In 1948, Spyridon Marinatos and in 1969, Angelos Galanopoulos argued that in the Platonic account of Atlantis we find the impact that the ancient Egyptians had on the sinking of a large part of the island of Thera due to the eruption of its volcano in 1500 BC. about and you estimate that Santorini was Atlantis. And many other researchers rank it in many places around the world. The mystery of Atlantis remains and may forever remain unsolved.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΜΟΧΛΟΣ Το νησί Μοχλος κατοικήθηκε από το 3650πΧ και γνώρισε μεγάλη ακμή στην Μινωική εποχή, καθώς το φυσικό λιμάνι και η τριγύρω εύφορη πεδιάδα σε μια περιοχή με άγριες θάλασσες και άγρια βουνά, αποτέλεσε ισχυρό λόγο ανάπτυξης. Το Μόχλος εμπορευόταν οψιανό από τη Μήλο και πρώτες ύλες από την Ανατολή, με την οποία διατηρούσε στενές εμπορικές σχέσεις. Στο νησί βρέθηκαν πολλοί τάφοι από όλες τις περιόδους της Μινωικής Εποχής με σημαντικά ευρήματα, όπως σφραγίδες, χρυσά κοσμήματα, πήλινα αγγεία, αγγεία από στεατίτη, πελέκεις, ένα κουτί για τη φύλαξη κοσμημάτων με ένα σουγιά με μορφή σκύλου. Το πιο σημαντικό εύρημα ήταν το χρυσό δακτυλίδι που εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, το οποίο παρίστανε μια γυμνή θεότητα γυμνή, καθισμένη σε ένα περίεργο πλοίο που μόλις είχε φύγει από ένα μικρό σπιτάκι της απέναντι βραχώδους ακτής, με τα χέρια σε στάση αποχαιρετισμού. Η πλώρη του πλοίου έχει σχήμα κεφαλής αλόγου και η πρύμνη ουράς ψαριού. Τέλος, βρέθηκε ολόκληρη περιοχή με παλιά εργαστήρια, η λεγόμενη «συνοικία των τεχνιτών», όπου κατασκευάζονταν χρυσά κοσμήματα, σφραγιδόλιθοι και λίθινα αγγεία. Κατά τους Ελληνορωμαϊκούς χρόνους, η Ιεράπυτνα είχε το Μόχλος υπό την κατοχή της και το οχύρωσε για να το προστατεύσει από τις εχθρικές επιδρομές. Το Μόχλος άντεξε ως τα Βυζαντινά χρόνια, όταν ακολούθησε τη μοίρα όλων των παραθαλάσσιων περιοχών της Κρήτης, που εγκαταλείφθηκαν λόγω των πειρατών. THE MYTH OF THE ISLAND OF MOCHLOS The island of Mochlos was inhabited from 3650BC and experienced great prosperity in the Minoan era, as the natural harbor and the surrounding fertile plain in an area with wild seas and wild mountains, was a strong reason for development Mochlos traded obsidian from Milos and raw materials from the East, with which it maintained close trade relations. Many tombs from all periods of the Minoan Era were found on the island with important finds such as seals, gold jewelry, clay vessels, steatite vessels, chisels, a box for storing jewelry with a knife in the shape of a dog. The most important find was the gold ring on display in the Archaeological Museum of Heraklion, which depicted a naked deity naked, seated on a strange ship that had just left a small house on the opposite rocky shore, hands in a farewell pose. The bow of the ship is shaped like a horse's head and the stern is shaped like a fish tail. Finally, an entire area with old workshops was found, the so-called "artisans' quarter", where gold jewelry, seal stones and stone vessels were manufactured. During Greco-Roman times, Ierapytna had Mochlos in its possession and fortified it to protect it from enemy raids. Mochlos endured until the Byzantine years, when it followed the fate of all the coastal areas of Crete, which were abandoned due to pirates.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΧΡΥΣΗΣ (ΓΑΙΔΟΥΡΟΝΗΣΣΙ) Στη Χρυσέα των αρχαίων, τη σημερινή νήσο Χρυσή ή Γαϊδουρονήσι, έχει εντοπιστεί σημαντικός οικισμός της Μινωικής και Ρωμαϊκής περιόδου με κτίσματα και τουλάχιστον τρεις λαξευτούς τάφους κοντά στον ναό του Αγίου Νικολάου και στο φάρο του νησιού. Ο οικισμός χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή της πορφύρας από τα κοχύλια Murex brandaris, όπως και στο γειτονικό Κουφονήσι. Ακόμη διακρίνονται τα υπολείμματα μεγάλων ορθογώνιων χωραφιών, πιθανά ρωμαϊκής εποχής, που είναι οριοθετημένα με πέτρινους τράφους. Επίσης διακρίνονται ίχνη λιμενικής εγκατάστασης και αρχαία αλυκή στη θέση του σημερινού λιμανιού του Σπήλιου. Ακόμη κι ο ναός του Αγίου Νικολάου είναι κτισμένος σε σημείο όπου διακρίνονται ίχνη από αρχαία κτίρια. Στις αρχές των βυζαντινών χρόνων το νησί ήταν ησυχαστήριο ερημιτών, ενώ ακόμη και σήμερα διασώζονται σχετικά τοπωνύμια THE MYTH OF THE ISLAND OF CHRISSI (GAIDOURONISSI) In ancient Chrysea, today's island Chrysi or Gaidouronisi, an important settlement of the Minoan and Roman periods has been identified with buildings and at least three carved tombs near the temple of Agios Nikolaos and the island's lighthouse. The settlement was used for the production of purple from Murex brandaris shells, just like in neighboring Koufonisi. You can still see the remains of large rectangular fields, probably from the Roman era, which are delimited by stone ramparts. You can also see traces of a port settlement and an ancient salt pan in the place of the current port of Spilion. Even the church of Agios Nikolaos is built in a place where traces of ancient buildings can be seen. At the beginning of Byzantine times, the island was a retreat for hermits, while even today relevant toponyms are preserved.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΓΑΥΔΟΣ Η Γαύδος είναι ένα από τα πολλά μαγευτικά μέρη που μπορεί κανείς να ανακαλύψει στην Ελλάδα. Οι φυσικές ομορφιές, οι μύθοι και οι μαρτυρίες της αρχαίας ιστορίας συνθέτουν ένα μοναδικό τοπίο που ελκύει τους ταξιδιώτες από όλο τον κόσμο. Μέσα απ’ τα βάθη των αιώνων, τους στίχους του Ομήρου και τα ζεστά νερά του Λιβυκού μοιάζει ν’ αναδύεται η Γαύδος. Μυστηριώδης, απόμακρη, γοητευτική, γεμάτη θρύλους και ιστορία. Σ’ αυτήν την Ομηρική «Ωγυγία», έριξαν οι άνεμοι τον θρυλικό θαλασσοπόρο τον Οδυσσέα. Εφτά χρόνια έμεινε εκεί, αιχμάλωτος στην αγκαλιά της Καλυψούς, μακριά από τους δικούς του. Εκεί λοιπόν στην τοποθεσία «Ερρικιάς» του Σαρακήνικου, όπου παλαιότερα υπήρχαν ερειπωμένες μαρμάρινες κολώνες, τοποθετούν οι Γαυδιώτες το σπήλαιο της νύφης. Η πανούργα κόρη του Άτλαντα, αγάπησε τον Οδυσσέα και θέλησε να τον κρατήσει για πάντα εκεί, σύντροφο στη μοναξιά του ερημικού νησιού της. Επιτέλους όμως λυπήθηκαν οι Θεοί τον χιλιοβασανισμένο Οδυσσέα κι έστειλαν τον μαντατοφόρο Ερμή, να πει στην Καλυψώ να τον αφήσει. Και ο Όμηρος άλλωστε τοποθετεί το ναυάγιο του στόλου του Μενελάου ανατολικά της Γαύδου προς τον κάβο Λύτινα. Οι Φοίνικες που όργωναν με τα καράβια τους τη Μεσόγειο, είχαν αποκτήσει πολλές εμπειρίες από τις θυελλώδεις τρικυμίες αυτού του τόπου. Γι’ αυτό και ίδρυσαν αποικία στην Δυτική Κρήτη, στην Αράδενα Σφακίων, όπου καταφεύγαν ασφαλώς σε ώρες κινδύνου. Στην Γαύδο ναυάγησε το 64 μ.Χ. ο Απόστολος Παύλος καθώς και οι 99 ΄Άγιοι Πατέρες. THE MYTH OF GAVDOS ISLAND Gavdos is one of the many enchanting places that one can discover in Greece. Natural beauties, myths and testimonies of ancient history make up a unique landscape that attracts travelers from all over the world. From the depths of the centuries, the verses of Homer and the warm waters of the Libyan Sea, Gavdos seems to emerge. Mysterious, remote, charming, full of legends and history. In this Homeric "Ogygia", the winds tossed the legendary seafarer Odysseus. For seven years he stayed there, captive in Calypso's arms, away from his people. So there, in the location of "Errikias" of Sarakinikos, where there used to be ruined marble columns, the Gavdiotes place the cave of the bride. The cunning daughter of Atlas, fell in love with Odysseus and wanted to keep him there forever, a companion in the solitude of her desert island. At last, however, the Gods took pity on Odysseus, who had been tormented for thousands of years, and sent the soothsayer Hermes to tell Calypso to leave him. And Homer, after all, places the wreck of Menelaus' fleet east of Gavdos towards Cape Lytina. The Phoenicians who plowed the Mediterranean with their ships had gained a lot of experience from the stormy tempests of this place. That is why they founded a colony in Western Crete, in Aradena Sfakion, where they would safely take refuge in times of danger. It was shipwrecked in Gavdos in AD 64. the Apostle Paul as well as the 99 Holy Fathers.